Dün ilk kez cok uzun zamandan sonra pilav yaptım...
Ve tereyağlı pilavın o kokusuyla birlikte birden o kadar cok sey, o kadar güzel şeyle canlandı ki gözümde...
Biriktiler, biriktiler, damlaya damlaya dışarı akıp gittiler...
Ne kadar cok severdi pilavımı...ve bir de beni...
"Bunu bize nasıl yaptın..." sorusu o kadar cok yankılandı ki kafamda ve o kadar cok sebep buldum ki kendi kendimi ikna etmek için her defasında...
Hep konuyu kapattım sandım...Ama olmadı. Yine yine yine onun hatırası üşüştü aklıma her yalnız kaldığımda... her gün.
yine ve hala biliyorum ki olmayacak, yürümeyecek pek çok sebep vardı...
Ama bu onun beni ne kadar çok sevdiğini ve benim onu ne kadaar çok sevdiğimi, katıksızca ve umursamadan herşeyiyle sevdiğimi değiştirmez ki...
Belki pek çok açıdan gün gelecek onun yerini dolduracak birisini çıkacak karşıma; ama bu kadar naif, bu kadar saf ve yoğun bir sevgiyi bir daha yaşamak mümkün olabilecek mi?
...
Bence de hayır
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder