kim der ki o harika event'ten cıkıp eve gelip aglayacagım bir basıma...
gün boyu güç gösterisi yaparak olmuyor işte..
birkaç arkadasını görmek, adını anmak, artık umursamıyorum derken inatla, yine de derinden sarsıyor seni ve eve gelince koyveriyorsun...
"Artık yalnız olmak istemiyorum" nidaları ile aglıyorum..
"Her yerini özledim diyorum, şekilsiz kulaklarını, gülerken yana kıvrılan dudaklarını, hafif yassı ama sırtı yumusacık burnunu, dokunmanı, bakmanı, dalga geçmeni, konusurken ya da gülerkenki gevrek ses tonunu, küçükçe dişlerini ve bence çook güzel olan bakışlarını özlüyorum kahrolası...
Bu yaptıgın kalleşlik değil de nedir?
piç gibi bıraktın gittin...daha doyamadan, tam tadına varamadan...
daha fazla alıstırıp adilik yapmayayım da demiş olabilirsin, bir kuru ....a da gitmiş olabilirsin...
içindeki sebebi ne bilmiyorum ama kalleşsin sen...
işte bunu biliyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder