yorgunum

günde 15 saat çalışarak, 7 saat uyuyarak (kahretsin ki az uyumaya bünyeyi bir türlü alıştıramıyorum), 1 saat yolda ev iş arasında geçirerek, toplamda kendimi dineleyebileceğim sadece 2 saatimin oldugu bir sekilde çalışıp duruyorum günlerdir...
Yatağa basımı koyup uyumaya geçene kadarki yorgunluktab bitik bedenin ihtiyaç duydugu 2-3 dakikada bile iş düşünmek zorunda kalıyorum...
ve tüm bu stres dolu günlerimde bile, iki arada bir derede, aynaya bakarken, duş alırken, yolda bi şarkı dinlerken ya da arabamı iş yerinin otoparkına park ederken, yani işe başlamama 5 dakika kala bile bir an geliyor, göz yaşlarıma engel olamıyorum...
Gelip gözümün ucuna oturuveriyorlar işte...
Kabullenemiyorum, olmayacak olsa da, olmayışına üzülüyorum, böyle oluşuna daha çok üzülüyor, yıpranıyorum...
Kızamıyorum, hiddetliyim gibi geliyor ama değilim aslında biliyorum...
Ona has bir sekilde kırık ve buruk hissediyorum...

Artık bu ruh halinden kurtulmak istiyorum...
Pure mutluluk, pure aşk istiyorum...