19 Kasım 2009 Perşembe

yok...

bu bir terapi...yazmak rahatlatıyor...kimseye hiç kimseye anlatmak istemediklerimi, hiçbir zaman paylaşsam da böyle anlatamayacagımı bildiğim için ya da anlayamayıp yine de benim için üzülecekleri için anlatamadıklarımı döküyorum işte...
ama kendimi neden gözetleniyormuş gibi hissediyorumn hala?
kendi kendime konusmak en tehlikesizi belki... buraya dökülen her kelimenin bilen birisine gitmesinden cekiniyorum hala ve yine de...
Hayatında ilk kez bu gibi seyler yasayan ben değilim ama bunları acıkca yazmak cesareti gösteremeyip de terapiyi yazmakta bulan, yani zaten anlatamadıgı için bunalan, yazamayıp daha da bunalan, kendini bir türlü, hiçbir zaman rahat bırakmayı beceremeyen az salaktan da biriyimdir...
off kendi kendimi düzeltemiyorum, hala olmuyor işte...
alışamıyorum....
bunun bir çözümü var, tek dileğim de onun gerçekleşmesi...
ama ne zaman olacak?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder